خدایی که مکانش لامکان بی صفابخــش جمــال گلــرخـان بی  پدید آرنده‌ی روز و شب و خلق که بر هر بنده او روزی رسان بی  بابا طاهر

دلا راهت پر از خار و خسک بی گــذرگــاه تـو بـــر اوج فـلـــــک بــی  شـــب تــار و بیـــابان دور منــزل خوشا آنکس که بارش کمترک بی بابا طاهر

خوشــا آندل کــه از خود بیخبر بــی ندونه در ســـفر یا در حضر بی  بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون پی لیلی دوان با چشم تر بی بابا طاهر

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل مطیع نفس و شیطانی چه حاصل  بــود قدر تو افـــزون از مــلایـــک تو قــدر خـود نمیـــدانی چه حاصل  بابا طاهر  

درخت غم بجانم کرده ریشه بدرگــــــاه خدا نالــــم همـیـشــــه  رفیـــقان قدر یکدیــــگر بدانید اجل سنگست و آدم مثل شیشه بابا طاهر

هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی دلــش از درد دنــیا ریشــــتر بی  اگر بر سر نهی چون خســروان تاج به شیرین جانت آخر نیشتر بی بابا طاهر

یــکی درد و یــکی درمان پســـندد یک وصل و یکی هجران پسندد  من از درمان و درد و وصل و هجران پســندم آنچه را جانان پسـندد  بابا طاهر

جدا از رویت ای ماه دل افروز نه روز از شو شناسم نه شو از روز  وصــالت گر مـرا گردد میســر هـــمه روزم شـــود چون عید نوروز  بابا طاهر

دلا خوبـــان دل خونیــــن پســـندند دلا خون شو که خوبان این پسندند  متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست گروهــــی آن گروهی این پســـندند بابا طاهر

عـــــزیــزان مـــوســـم جوش بهــاره چمن پر سبزه صحرا لاله زاره  دمی فرصت غنیمت دان درین فصل که دنیـــــای دنی بی اعتباره  بابا طاهر

به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتـــمند و درویــش نه درویش بیکفن در خــاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ اگر ملک سلیمانت ببخشند در آخر خاک راهی عاقبت هیچ

خوشــا آنانکه تن از جان نداننــد تن و جانی بجز جانان ندانند بدردش خو گرند سالان و ماهان بدرد خویشــتن درمان ندانند

خوشا آنانکه الله یارشان بی بحمد و قل هو الله کارشان بی خوشا آنانکــه دایم در نمازند بهشت جاودان بازارشـــان بی

زدســـت دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یاد بسازم خنجری نیشش ز فولاد زنــم بر دیــده تا دل گــــردد آزاد

مرا نه سر نه ســــامان آفریدن پریشانم پریشــان آفریدند پریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند